عـاقـبت قـرعـۀ نـامت به لـبِ ما افتاد           شده سیراب، کـویری که به دریا افتاد

گـلِ لبخـند، به بـاغِ لب‌مان کـاشته شد           خـبــرِ آمــدنـت روی زبــان‌هـا افـتـاد

وقتی از چهـرۀ تو پرده‌گـشایی کردند           رونـق از سکـۀ هر چهـرۀ زیـبا افـتاد

نفسش زندگی آموخت به مردن؛ وقتی           به شـفـاخـانـۀ تـو راه مـسـیـحـا افـتـاد

از تو و معجزه‌هایت چه بگویم؛ وقتی           شـاخـۀ باغـچـه‌ات از یَـدِ بـیـضا افـتاد

چون زمین جای کمی بود، برای قدمت           ردّ پـایـت بـه سـر عــالـم بــالا افـتــاد

آنقـدَر اوج گـرفـتی به شبِ معـراجت           بـال جـبـریل، به دنـبال تو از پـا افتاد

و در آن راه، که می‌رفت، به اَوْ اَدْنی‌ها           باز هم چـشم تو بـر چهـرۀ مـولا افتاد

چــشـم تـو آیـنـۀ قـدّیِ خــوبـی‌هـا شـد           هر زمانی که نگـاه تو به زهـرا افـتاد

سبز شد عشق، به لم‌یزرعِ تاریکِ دلم           تا نگـاهم به گُـلِ گـنـبد خـضری افـتاد